ಆ ಸಂಭ್ರಮದ ದಿನಗಳು ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ…

ನೋವು-ನಲಿವನ್ನು ಈ ಜೀವನ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಂಡಿದೆ. ನೋವಲ್ಲಿ ಉಂಟಾದ ವೇದನೆ, ನಲಿವಲ್ಲಿ ಉಂಟಾದ ಸಂತಸ ಹೊಸದೊಂದು ಹಾದಿಗೆ ನಾಂದಿಯಾಗಿವೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಕಾಲನ ಲೀಲೆಯಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾಗಿಹೋಗಿವೆ. ಆದರೂ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಯಾಕೋ ಸದಾ ನೆನೆಯಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ!

ನಮ್ಮ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಕಾಲೇಜಿನ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಎಂದರೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬ. ಅದರ ಅಂದವನ್ನು ಸವಿಯುವುದೇ ನಮಗೊಂದು ಖುಷಿ. ಕಾಲೇಜು ಜೀವನವೆಂದಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿ ಮೋಜು-ಮಸ್ತಿಗೇನು ಬರವೇ… ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ ಆಡುವ ಆಟ, ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಮಾಡುವ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಉಚಿತ ಊಟ ನನ್ನಂತಹ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಹಸಿವನ್ನು ನೀಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹಸಿದ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಅನ್ನ, ಮೆದುಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣವೆಂಬ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನದ್ದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಿಟ್ಟು, ಪೆಟ್ಟು… ಹೀಗೆ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ನ ಲೀಲೆಗಳಿಗೆ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ. ಸಿಸಿ ಕ್ಯಾಮೆರಾದ ಎದುರು ಪೋಸ್ ಕೊಡುವುದೂ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಭಾಗವೇ ಆಗಿತ್ತು.

ಅಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ನೆನೆಯದೇ ಇರಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ. ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳು, ಸರಳ ನಡತೆಗಳು ನನ್ನನ್ನು ತುಂಬಾನೇ ಪ್ರಭಾವಿಸಿವೆ. ಶಿಸ್ತು, ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಮನದೊಳಗೆ ತುಂಬಿದ ಎನ್.ಸಿ.ಸಿ ಯನ್ನು ನಾನು ತುಂಬಾನೇ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಪನಿಷ್ಮೆಂಟ್ಗಳು, ಸುಡುಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ಪರೇಡ್, ಸಂಜೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಉಪಹಾರಗಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೆನೆದಾಗ ಆ ದಿನಗಳು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರ, ಸುಮಧುರ ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲೇಜು ಕೊಡುತ್ತೆ ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬೋಧನೆ ಮಾಡುವ ಗುರುಗಳು ಸರಳವಾಗಿ ಪಾಠವನ್ನು ಬೇಗನೆ ಅರ್ಥವಾಗುವಂತೆ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು ಬೆನ್ನುತಟ್ಟುವರು. ಆದರೆ ಮೂರು ವರ್ಷದ ಪದವಿ ಮುಗಿಯಲು ಪರೀಕ್ಷೆಯಷ್ಟೇ ಬಾಕಿಯಿದೆ. ಟಣ್ ಟಣ್ ಬೆಲ್ ನಾದ, ಸಹಪಾಠಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ ಕ್ಲಾಸ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಟಾಟ, ಅಧ್ಯಾಪಕರ ಕಾಣುವ ಕ್ಷಣ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ…

ಕಾಲೇಜೇ ನಿನ್ನ ನಾನು ತುಂಬಾನೇ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ! ನೆನಪುಗಳು ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಭಾವನೆಗಳ ಸಂಗಮ. ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ರೋಮಾಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ದಿನಗಳು ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ನೆನೆದಷ್ಟು ಖುಷಿ ಕೊಡುವ, ಸಂತಸ ಉಣಬಡಿಸುವ ಈ ನೆನಪುಗಳು ಅದೆಷ್ಟು ಅಮೂಲ್ಯ ಅಲ್ಲವೇ…

ಗಿರೀಶ್ ಪಿ.ಎಂ
ದ್ವಿತೀಯ ಬಿಎ, ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗ
ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಕಾಲೇಜು ಮಂಗಳೂರು, ಹಂಪನಕಟ್ಟೆ