ಹನಿಮಳೆ…. ಜೊತೆಗೆ ನೆನಪುಗಳ ಹಾಳೆ..!

ಪೆನ್ನು ಹಾಳೆ ಹಿಡಿದು ಬೆಟ್ಟದ ಕಡೆ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ. ಬೆಟ್ಟದ ಕಡೆ ಹೋದಾಗ ಕಾಲುಗಳು ಭಾರವಾಗುತ್ತವೆ ನಿಜ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಗುತ್ತೆ. ಅಲ್ಲಿ ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಗೆ ಯಾವ ನೋವೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳಂತೂ ಜೊತೆಗಿಲ್ಲ ಅವಳ ನೆನಪುಗಳಾದರೂ ಇರಲಿ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ..

ದೊರೆತರೂ ಅದು ಪ್ರೀತಿಯೇ, ನಮ್ಮನ್ನು ತೊರೆದರೂ ಅದು ಪ್ರೀತಿಯೇ. ಆದರೆ ಇವೆರಡನ್ನೂ ಮೀರಿದಂತಹ ಪ್ರೀತಿಯೆಂದರೆ ಕಾಯುವುದು. ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣ ಅವಳನ್ನೇ ಕನವರಿಸಿ ಹೃದಯ ಸೋತಿದ್ದರೂ ಮರುಕ್ಷಣ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅವಳ ನೆನಪೇ ಬೇಕು. ಕಾಯೋ ಪ್ರೀತಿ ಅಂದ್ರೆನೇ ಹಾಗೆ… ಹನಿ ಮಳೆಯಲಿ ಅವಳ ನಿಜ ಸ್ಪರ್ಶ ಪಡೆಯುತ್ತಾ, ಹಕ್ಕಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿಯಲಿ ಅವಳ ದನಿ ಕೇಳುತ್ತಾ, ಸಂಜೆಯಾದಾಗ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಆಗಸಕ್ಕೆ ಬರುವ ಆ ಚಂದ್ರನೇ ಅವಳು ಎಂದು ಆರಾಧಿಸುತ್ತಾ, ನೋಡುತ್ತಾ, ಮಾತನಾಡುತ್ತ ದಿನ ಕಳೆಯುವ ಪರಿಯೇ ಬೇರೆ…

ಹೇಳಿಕೇಳಿ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಸಂಗೀತದ ಜೊತೆ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ಹಾಡುವ ಹವ್ಯಾಸ ನನಗಿರುವುದರಿಂದ ಅವಳ ನೆನಪಿನ ಪ್ರತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಒಂದೊಂದು ಹಾಡು ಬರೆದು ಗುನುಗುತ್ತಾ ಬರುವ ಮಾರ್ಚ್ ಬಂದರೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ಅವಳ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹೌದು, ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಈಗ ಬರೀ ನೆನಪಾಗಿದೆ. ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಕೆಲವು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಹಾಸನದಿಂದ ಕಾಸರಗೋಡಿಗೆ ಬಂದು ನಲೆಸುವಂತಾಯಿತು. ಕಾಸರಗೋಡಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇರಲು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮನೆ. ಮನೆ ಹಿಂದೆ ಇರೋ ಬೆಟ್ಟ, ಮನೆ ಮುಂದೆ ಆಗೊಂದು ಈಗೊಂದು ವಾಹನಗಳು ಬರುವ ರಸ್ತೆ. ಇವೆರಡು ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆದು, ಹೊಡೆದು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.

ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಮೊದಲ ದಿನವದು. ಮಳೆಗಾಲದ ಸಮಯ ಬೇರೆ. ನಾನು ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಸೇರಿ ಮನೆಯ ಸಾಮಾಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಬೆಳಕಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದರೆ ಆಗಸದಿಂದ ಮಳೆರಾಯ ಭೂಮಿಗೆ ಧುಮುಕುತ್ತಿದ್ದ. ಮಳೆ ಕಂಡ ತಕ್ಷಣ ನಾ ಬೇಡ ಎಂದರು ಮನ ಕೇಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ, ನೆನೆಯಲೇಬೇಕು ಎಂದು ಹಟ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಮನೆ ಮುಂದೆ ನೆನೆದರೆ ಅಮ್ಮ “ಹೇಗೂ ನೆಂದಿದ್ದೀಯಲ್ಲ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಒಣಗಿ ನಂತರ ಮನೆ ಒಳಗೆ ಬಾʼ ಎಂದು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಬಿಡುತ್ತಾರೆಂದು ತಂದ ವಸ್ತುಗಳ ನಡುವೆ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ ಕೊಡೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬೆಟ್ಟದ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ.

ಆಗಾಗಲೇ ನನಗಿಂತ ಮೊದಲು ನನಗಿಂತ ಮಳೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ʼಅಮೃತʼ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತಾ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಭೇಟಿಗೂ ಮೊದಲೇನು ಅವಳ ಹೆಸರು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಬರಹ ಬರೆಯುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಅಳಿಯದೆ ಉಳಿದಿದೆ… ನಾನು ಕೊಡೆಯನ್ನು ಮಡಚಿ ಸಮೀಪವಿದ್ದ ಒಂದು ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ವರ್ಷವಿಡೀ ಮಳೆ ಹೀಗೆ ಸುರಿಯಲಿ ಎಂದು ದೇವರಲ್ಲಿ ಬೇಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ. ನನ್ನ ಬೇಡಿಕೆ ಕೇಳಿದ ವರುಣ ಯಾಕೋ ಐದೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟ. ಶಕುನವೋ ಅಪಶಕುನವೋ ತಿಳಿಯದೆ, ಮಳೆಯೇ ಹೀಗೆ, ಬೇಕು ಎಂದಾಗ ಬರದೆ ಬೇಡ ಎಂದಾಗ ಬಂದು ಸತಾಯಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡೆ.

ನಾ ಬಂದಾಗಲೇ ಅವಳು ನನ್ನನು ಗಮನಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಾ ಗಮನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಳೆ ನಿಂತ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಯಾರು ನೀನು? ನಿನ್ನನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ? ನಿನ್ನ ಮನಯೆಲ್ಲಿ? ಎಂದು ಸರಣಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಅವಳ ಹಣೆ ಮೇಲಿದ್ದ ಮಳೆ ಹನಿಗಳನ್ನು ಒರೆಸುತ್ತಾ ಕೇಳಿದಳು. ಹಿಂದೆಂದೂ ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡದ ಭಯದಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು ತೊದಲುತ್ತಾ, ಈ ಊರಿಗೆ ಇವತ್ತು ಬಂದೆವು, ನಾನು ದರ್ಶನ್ , ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದೆ. ಯಾಕೆ ಈ ರೀತಿ ತೊದಲುತ್ತ ಭಯದಿಂದ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀಯಾ ಏನಾಯ್ತು ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನೂ ʼಏನಿಲ್ಲ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲʼ ಅಂದೆ. ನನ್ನ ಭಯವನ್ನರಿತ ಅವಳು, ಬಾ ಕೂತು ಮಾತನಾಡುವ ಎಂದಳು. ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತೆವು. ಮಾತು ಮುಗಿಯಿತು. ಬಿದ್ದ ಮಳೆ ಇಂಗಿ, ತಲೆ ಮೇಲಿದ್ದ ಸೂರ್ಯ ಕೆಳಗೆ ಬಂದಾಗಿತ್ತು.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಬಾ ಅಂದರು. ಆಯ್ತು ಅಣ್ಣ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂದೆ… ನನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಒಬ್ಬನೇ ಮಗ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಯಾರಿಗೆ ನೀನು ಅಣ್ಣ ಅಂತ ಫೋನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದ್ದು ಅಂತ ಕೇಳಿದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ನಗುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಅಣ್ಣ ಅಂತಾರೆ ಎಂದು ಬೆಟ್ಟದಿಂದಿಳಿದು ಮನೆ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟೆವು.

ಬೀಳೋ ಮಳೆ ಜೊತೆ ಕಾಣೋ ಕನಸಿನ ಜೊತೆ ವಾರದಲ್ಲೆರಡು ದಿನ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದ ನಂತರ ಸಂಜೆ ಭೇಟಿ. ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಜಗಳದ ಘಾಟಿ, ಇನ್ನೂ ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಅವಳ ಪುಟ್ಟ ತಮ್ಮನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಾತೊಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವಳಿಗೂ ನನಗೂ ಏನು ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಕಾಲದ ಜೊತೆ ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನವೂ ಸಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಕಾಸರಗೋಡಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ರೆ ನಾನು ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ಪಿಯುಸಿ ಅಂತಿಮ ಪರೀಕ್ಷೆ ನಮಗಿಂತ ಒಂದು ವಾರದ ಮೊದಲೇ ನಡೆದುಹೋಗಿತ್ತು. ನನಗೂ ರಜೆ ಆರಂಭವಾದ ಬಳಿಕ ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆಯ ಭೇಟಿ, ಮುಂಜಾನೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯ ಭೇಟಿಯಾಯ್ತು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟ ಅವಳೇ ತರುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಊಟಕ್ಕೇನು ತೊಂದರೆ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.

ಅವತ್ತು ಶನಿವಾರ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಬೆಟ್ಟದ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ. ನನಗಿಂತ ಮೊದಲು ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಹಾಯ್ ಅಂದ್ಲು. ಆ ನಗು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವಳದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದ್ರೆ ನಗುವಿನ ಹಿಂದೆ ಏನೋ ಆತಂಕವಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಏನಾಯ್ತು ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ ಕಣ್ಣೊರೆಸುತ್ತಾ ಉತ್ತರಿಸಿದ ಅವಳು. ನಿನ್ನನ್ನು ಮಳೆ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ದಿನವೇ ನಾ ನಕ್ಕಿದ್ದು. ನಗುವೆಂಬುದು ಮರೆತುಹೋಗಿದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಿದ್ದು ನಿನ್ನ ಗೆಳೆತನ. ಒಂದು ದಿನ ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡದೇ ಹೋದರೂ ಕಂಬನಿ ತುಂಬುತ್ತೆ. ನಾನತ್ತಾಗ ನೀನೊರೆಸೋ ಕಂಬನಿ, ನಾ ನಕ್ಕಾಗ ನೀ ಅದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವ ರೀತಿ ನಿನ್ನ ಮುಗಿಯದ ಮಾತು ಇವೆಲ್ಲವೂ ನೀನಿರುವೆ ಎಂಬ ಧೈರ್ಯದ ಜೊತೆ, ನೀ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ನಾ ಹೇಗಿರುವೆ ಎನ್ನುವ ಭಯವನ್ನೂ ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು. ನೀನಂದ್ರೆ ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ. ಆದ್ರೆ! ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾನವಳ ಕಂಬನಿ ಒರೆಸುತ್ತಾ ಪ್ರತಿಸಲ ನೀನಂದ್ರೆ ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಅಂತ ಹೇಳೋಕೆ ಹೊರಟಾಗ್ಲು ನಂಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಒಂದೇ. ನಿನಗೆಲ್ಲಾ ನಾನು ಸೆಟ್ ಆಗಲ್ಲ, ನನಗಿಂತ ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗ ಸಿಗ್ಬೇಕು, ನೀನು ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ಬೇಕು ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇತ್ತು, ಆದ್ರೆ ಆ ಒಳ್ಳೆ ಹುಡ್ಗನ್ ಜೊತೆ ನಿನ್ನ ನೋಡ್ದಾಗ ನನ್ ಲೈಫ್ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲ್ಲ ಅಂತ ಅನ್ಸೋಕೆ ಶುರುವಾಯ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಇವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಇದೆ ವಿಷ್ಯ ಮಾತಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತ ಓಡೋಡಿ ಬಂದೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದೆ!

ನನ್ನ ಮಾತಿನ ನಡುವೆ ನಿಲ್ಲದ ಅವಳ ಕಂಬನಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ʼಯಾಕೆ ಏನಾಯ್ತುʼ ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳು ನಾನು ಇವತ್ತು ಸಂಜೆ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಕಾರವಾರಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅಲ್ಲೇ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರ್ಬೇಕಂತೆ ಅಂದಾಗ ಪ್ರತೀ ಬಾರಿ ಅವಳ ಕಂಬನಿ ಒರೆಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾನೇ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿದ್ದೆ. ನಿಲ್ಲದ ನನ್ನ ಕಂಬನಿಯನ್ನು ಅವಳು ಒರೆಸುತ್ತಾ ನಾನು ಪ್ರತಿ ದಿನ ಫೋನಲ್ಲಿ ನಿಂಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ತೀನಿ ಅಂದಳು. ʼಜಾಸ್ತಿ ಅಳಬೇಡ, ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಈಗ ಜಾಸ್ತಿ ಸಮಯ ಇಲ್ಲ, ನನ್ನಾಣೆಗೂ ನಾನು ಖಂಡಿತ ಬರ್ತೀನಿʼ ಎಂದಳು.

ಅವಳನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳಮ್ಮನ ಕರೆ ಬಂದಿತ್ತು. ನಂತರ ಹೊರಟ ಅವಳನ್ನು ಅವತ್ತು ನೋಡಿದ್ದೆ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ. ಒಂದೆರಡು ವಾರ ಅವಳ ಕರೆ ಹಾಗೂ ಸಂದೇಶ ಬಂದರೂ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಿಂತ ಮಳೆಗಾಲದಂತೆ ಅದೂ ನಿಂತು ಹೋಯ್ತು. ಮಳೆಯೂ ಇಲ್ಲ ಅವಳು ಇಲ್ಲದ ಜೀವನ ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಸಾಕು ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕಾಯುವ ಪದ ಆರಾಧನೆಗೆ ಸಮ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಏಕಾಂತದ ಜೊತೆ ಬೇಡ ಎಂದರೂ ಬರುತ್ತಿರುವ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಗಮನಿಸುವವರು ಯಾರು? ಸಾಂತ್ವಾನಿಸುವವರು ಯಾರು? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಕಾಲವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದರೆ ಯಾವುದೋ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನಾ ಮಾಡಿದ ಮೋಸಕ್ಕೆ ಈಗ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹಗೆ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದನಿಸುತ್ತದೆ. ಆಣೆ ಮುರಿದರೂ, ನನ್ನ ಮರೆತರೂ, ನೀನಿರದಾಗಬೇಡ. ಜನುಮಗಳೇ ಕಾಯುವೆ. ಅಯ್ಯೋ, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಪೆನ್ನು ಹಾಳೆ ಹಿಡಿದು ಬಂದ ನಾನು ಇನ್ನೂ ಹೋಗಿಲ್ವಲ್ಲ ಎಂದು ಈ ನೆನಪಿನ ಹಾಳೆ, ಭಾರವಾದ ಮನಸ್ಸಿನ ಜೊತೆ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟೆ. ಮತ್ತೆ ಹನಿಮಳೆಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲಿ…

ದರ್ಶನ್ ಕುಮಾರ್
ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಕಾಲೇಜು, ಮಂಗಳೂರು